محکوم به تحقیر یا معلوم به تحمیل؟

اینکه ما در دانش چیزی مختار هستیم که بدانیم یا نه ! شکی نیست و قرار هم بر این نیست که هر انسانی بر هر علمی اشراف کامل داشته باشد، ولی این مسله که ادعا در آن زمینه داشته باشیم حساسیت ها را بر می انگیزد که انتظار داریم لاقل محیطی از آن نظریه یا علم داشته باشد و در مورد آن زمینه اظهار نظری که دارد بر اساس دانسته ها و یا تجارب گذشته ها باشد و اگر می خواهیم در زمینه برای جمعی اعمال قانون و یا رفع مشکلی کنیم احاطه بر موضوع را سر آغاز از خود شروع کنیم و سپس دیدگاه خود را اعمال نماییم و این سوال پیش می آید که اگر جمعی گروهی و یا حتی فردی بدون داشتن هیچ علمی از قضیه ادعایی داشته باشد آیا این تحقیر سایر افراد نیست ؟اگر این گونه نیست به نوعی تحمیل می باشد که درک آن بر عهده خود مردم می باشد.

کلمه فرانسوی با نام لوور یا هر نام دیگر زیاد مهم نیست و حتی تلفظ آن نیز زیاد جای سوال ندارد ولی بر اساس دیدگاه این عزیز ما سیاست خارجی را برنامه ریزی و یا تئوری مدیریت کشور را پایه گذاری می کنیم اگر اطلاعات عمومی فردی که خود را سیاست گذار یا راهبرد مدیریت برای تصویب قانون به این میزان پایین است آیا واقعا می توان انتظار داشت که یا ما را تحقیر می کنند که شما بسیار کوته دیدگاه تر هستید و یا اینکه شما باید قبول داشته باشید و دم نزنید و هیچ آزادی در بیان و انتقاد ندارید و این هم یعنی تحمیل.

آقا و خانم توریست از خارج

روز 14 اسفند ماه 1396 در مسیر بازگشت از آواجیق به طرف خوی با دو عزیز فرانسوی که در حال پرسیدن سوال از چند سرباز پاسگاه آن نزدیکی بودند و این سربازان عزیز نیز با ایما و اشاره سعی داشتند که جواب دوستان عزیز را بدهند ولی شاید سخت باشد.بنده نیز در آن نزدیکی بودم و شکل و ترکیب دوچرخه بسیار زیباشون نظرم جلب کرد و نزدیکتر شدم و طبق معمول اولین سوال که از کجا آمدید و می توانید انگلیسی صحبت کنید را پرسیم و در پاسخ اشاره کرد که بله کمی فارسی و انگلیسی و اصالتا فرانسه را تکلم می کنند و در ادامه سوال کردند که آیا راه خوی را به درستی رکاب زده اند زیرا که ظاهرا گوگل مپ آن جاده که در مسیرش بودند را صحیح تشخیص نداده بود و از بیراه ای وارد شده بودند.هوا سرد بود و نمی خواستم زیاد وقت آن عزیزان را بگیرم و ازشون تشکر کردم که ایران را به عنوان مسیر کسب تجارب انتخاب کرده اند و نیز مسیر حرکت بعدی آنها را نیز جویا شدم که گفتند قصد سفر به تبریز ، تهران ، شیراز ، اصفهان و از مسیر بعدی به سیستان و پاکستان و ... را دارند .برایم جالب بود چقدر راحت ارتباط شروع شد و خیلی راحت خنده بر لبانشان جاری بود و چرا واقعا سختی راه ، سرما (البته در مورد سرما پرسیدم آخه اصلا هوا سرده - در جواب گفت که سرما برای ما مانع محسوب نمیشه) برای آنها چیزی نبود که از تصمیم به لذت بردن از زندگی را فراموش کنند.خلاصه این زوج عزیز خارجی مون رو دعوت کردم که اگر تشریف به شهر ما آوردید در خدمت هستیم که نگاهی به همسرش انداخت و گفت از برنامه عقب می افتیم نمی توانیم بیاییم شاید نمیدانست که من تعارف می کنم یا اصلا معنی دروغ مصلحتی را نیز نمی دانست به هرحال برایم جالب بود که دنیای خارج با سفر آغاز می شود و سعی کنیم سفر کنیم تا متوجه شویم دنیای بیرون هیچ گاه از دنیای ما بدتر نبوده و افسانه های که برایمان هر لحظه با رسانه های متعدد تزریق می کنند باید ببینیم تا درک بهتر داشته باشیم .راستی سر آخر به رسم ادب جلو رفتم و با آقای خارجی دست دادم و اصلا خانم انتظار نداشت که با او هم دست بدهم و به نوعی شوکه شد و وقتی دست دادم به نوعی جالب خندید شاید به جرات من خندید نمی دانم ولی هر چه بود برای اقا و خانم بسیار جالب بود این ادب و احترام من با دست دادن و خداحافظی کردن.

قبل از گرفتن عکس البته از دوستان خارجی هم اجازه گرفتم که با کمال رضایت با خوشحالی گفت .yes yes

مجددا به کدامین گناه ایران عذا دار شد؟

ناله های مرد را دیده ای؟اشک های مادر را دیده ای؟عشق های همسر دیده ای؟تا بحال داغ از دست دادن عزیزان را که به هر صورت اتفاق افتاده را از پشت دنیای شیشه ای و قاب تلویزیون همگان دیده و همدردی کرده ایم,همه به مانند این عزیزان تاسف خورده و به هر طریقی هر رسانه ای در جهت تسلیت و تسلی الام این رفتگان احساس همدردی کرده ایم.ولی تا بحال این پرسش را از خود کرده ایم که قیمت ریزش قطرات اشک را با چه چیز مقدس تری می توانیم جبران کنیم و یا کدام بیمه این ضایعه را پوشش می دهد؟
چند روز پیش دکتر علیزاده یا به نوعی بسیجی لندن نشین در مناظره ای با دکتر زیباکلام به مواردی بسیار قابل تامل اشاره کرد که باید حکومت ها برای تثبیت نظام خود تسلیحات نظامی خریداری کنند در این صحبت ها کلی دلیل قانع کننده بود و بودجه اختصاصی نیز قابل قبول بود.ولی این هزینه ها با سود و زیان آنها اگر مقایسه شود باید به نوعی باشد که این تفکر مقابله با دشمن را نیز پاسخ گو باشد و دشمن های دیگر را نیز کنترل کند.واقعا دشمنان خارجی ما فقط آمریکا و اسراییل هست؟و اینکه مردمی که توسط حوادث و سوانح از قبیل آتش سوزی,سقوط,گرد غبار,زلزله و بیماری از بین می روند بودجه اختصاصی برای مقابله با آنها ندارند.به راستی با یک حساب سر انگشتی و بدور از حاشیه سازی و شعار, دشمن اصلی ما چه مواردی هستند که در مشترکات نابودی شهروندان باید مورد بحث قرار گیرند.این سانحه هوایی بر اثر بلایای طبیعی بود درست و باید قبول داشت که تمامی دشمنی ها فقط با کشور ما می باشد.برای مقابله با آنها چه تدابیر امنیتی و نظامی اندیشیده ایم زیرا که باید قبول کنیم کشور عزیزمان در مقوله امنیتی و نظامی در صدر جدول برای دفاع از خود می باشد ولی دفاع از نابودی از طرق دیگر چه؟

شیرهای بیشه قلعه حیوانات

پنجه در پنجه به مثال شیر درنده در مقابل حریف ایستاده و عرض اندام می کردیم,در عین غرور ولی متواضع به فکر یک رقابت برابر بودیم و هدف فقط جوانمردی و نمایش اقتدار در آمادگی بدنی و فوت و فن دلاوری بود تا اینکه رنگ ما بوی سیاست داد و مجبور شدیم مصلحت ها را در اول شکست بدهیم و سر آخر حریفان را. این تنها دغدغه فکری من یا شاید سایرین باشد که کشتی گیر ما چرا باید تعلیق شود آیا فیلا بر ضد ما عمل کرده است؟آیا مثل همیشه دستان دشمنان ما در کار بوده است؟سوالاتی که ذهن ورزش دوستان را باز با چالشی روبرو کرده آیا باید همیشه در هر زمینه هر لحظه و کاری بیم آن داشته باشیم دنیا ما را پس نزند.به راستی ما با دنیا چه کرده ایم که با ما اینقدر بد تا میکند.حتی ورزش پهلوانی و باستانی که تمدن نیز برای ایرانیان می باشد دستخوش سیاست بازی شده و یا ما سیاسی کرده ایم.راستی کشورهای دیگر نیز از روند اعتراضی ما حمایت می کنند.سالها با پرسش های مختلف روبرو شده ایم که اغلب بی جواب مانده اند.ولی این را خوب می دانم علیرضا کریمی ۲ عنوان ارزشمند را از دست داد که اولی قهرمانی و دومی جایگاه مردمی خود را که البته این فقط یک نظر است و اگر آزادانه امکان نظرسنجی باشد شاید خلاف این ادعا اثبات شود.

#آراز_شاه

توجهات مشترک در بی توجهی حجاب

تلاش و کار برای کسب روزی در کوچه و خیابان افراد یک جامعه را وادار می کند کنار هم قرار گیرند  و با هر سلیقه ای فکری, رفتار عادی خود را ادامه دهند.برای بیشتر مردم طرف مقابل فقط فردی است از اعضای جامعه و افکار انها چندان اهمیتی ندارد تا بدان جایی که رفتاری به صورت هنجار یا ناهنجاری رخ دهد در این حال افراد جامعه نسبت به خود و تعلقات خود واکنش نشان می دهند.در کلیپ تحلیلی به صورت دو نمونه کاملا متضاد در مورد حجاب زنان در جامعه امریکا که یکی زنی بدون حجاب در تقابل زن با حجاب در رویارویی با مزاحمت های لفظی را مشاهده نموده اید.در کلیپی تحلیلی زنی بدون حجاب مورد تجاوز فیزیکی از نوع ضربه به صورت توسط مردی نمایش داده می شود که شامل همان روش تجاوز اولیه می باشد.شرح اصلی این دو کلیپ بسیار جالب و قابل تامل می باشد در کلیپ اول هیچ فردی توجهی به زن با حجاب نمی کند ولی متلک و تجاوز های لطفی بسیاری به زن بدون حجاب رخ می دهد.در کلیپ دوم نیز هیچ توجهی از نوع غیرت برای جلوگیری از ضرب و شتم زن محجبه نمی شود ولی در مقابل, فرد خاطی که زن بدون حجاب را مورد تجاوز فیزیکی قرار داده توسط افراد رهگذر ماخذه شده و یا حتی از انجام کاری که می کرد منع می شود.براستی این بی توجهی یا توجه مشترک از کجا نشات می گیرد؟این سوالی است که باید به شرایط رفتاری و تاریخی افراد با حجاب و یا بدون حجاب رجوع نمود و به مقوله مفهوم حجاب نیز توجه نمود در واقع با تلفیق این دو مورد می توان درک کرد که علل اصلی عدم توجه افراد عادی به این مسله چیست؟برای دریافت صحیحتر تحلیل این کلیپ ها کاش در کشور هم بتوان این موضوع را بررسی نمود تا مسله انسانیت در هر جامعه را بهتر  درک نمود.

#آراز_شاه

حمایت

بنده حمایت جدی از رییس جمهور (آقای روحانی)  را اعلام می کنم چرا؟

1. لاقل برخی حرف ها را زد تا سندی شود برای آینده
2. فرصت کرد تا بگوید واقعا مشکلی هست و همه چیز دارای مشکلات اساسی است 
3. اشاره کرد که اقتصاد آزاد باید باشد نه متمرکز 
4. به صراحت گفت که همه چیز دولت نیست 
5. انتظارات مردم با انتقادات آنها یکسان نیست 
6. انسجام چاره ساز اصلی رفع موانع است
7. برای آینده جدید خیلی دیر اقدام کرده ایم

و اینکه چرا کشور به این اوضاع نا به سامان رسیده است ؟

چرا قبول نداریم که برخی ایده پردازی های گذشته برای توسعه کشور به نتیجه نرسیده است و چرا قبول نداریم کشورهای دیگر بسیار جلوتر از کشور ما هستند و حتی ما نمی خواهیم قبول کنیم ؟چرا به فکر انسجام در کشور نیستیم؟چرا یک عده می توانند صحبت کنند و عده ای دیگر فقط باید از دولت انتقاد کنند؟

بازگشت و خطا ها

برخی خبرهای چند روز اخیر محول محور رفع فیلتر تلگرام بود که باعث خوشحال شدن مردم کشورمان شد. شاید بگوییم شادی در میان مردم موج می زد اخر چرا حکومتی به خود می تواند اجازه دهد تا بخواهد جلوی خواسته های اکثریت مردم را بگیرد راستی یک سوال اصلا حکومت باید از کجا تشخیص دهد خواسته های اکثریت مردم چه چیزهایی هستند؟ راستی باز هم فاجعه ای بزرگ گریبان کشور و هموطنانمان را گرفت واقعا از صمیم قلب فاجعه خطای های روی هم تل انبار شده حکومت و فاجعه بزرگ کشتی سانچی را تسلیت می گویم.همین

شکر خدا آرام شد

شکر خدای بزرگ و منان که ایران به حکومت باز گشت و آرامش در خیابان ها و شهرهای ایران برقرار شد و اختشاش گران و بیگانگان در ایران دستگیر شده اند همه اینها سجده شکر دارد و خدا شکر که دیگر هیچ مشکلی در کشور نداریم و می توانیم طرح استعفای سران فتنه یا زندانی کردن و یا تسویه حساب های سیاسی را به راحتی و با ارتباط با جریان های اختشاش ها و اعتراضات داشته باشیم .ولی هیچ گاه نمی خواهیم بپذیریم که مردم خواسته هایی داشته اند که بیرون آمده اند و به فکر راه کاری برای ارائه راحت و بدون ترس و وحشت خواسته های آنها نیستیم .راستی خود جوش بودن را باید چگونه معنی کرد و اینکه من هزینه حتی نوشتن یک پلاکارد و خرید یک پرچم را از جیبم بدهم یا از نهاد ساماندهی کننده دریافت کنم؟

سهم میخواهیم

تا کی از پیکره این جامعه سهم می خواهیم ؟ تا کی به دنبال مقصر کردن دیگران و خوب جلوه دادن خود هستیم ؟ کجای دنیای تاکید کرده است که ما برترین هستیم و دیگران حق صحبت ندارند؟بازار داغ اعتراض های مردمی یا ارازل اوباش یا هر ترفند دیگر برای مقصر سازی تا کی باید ادامه پیدا کند؟همه این سوالات است که نیاز نیست به دنبال پشت پرده گشت یا تقصیر این جناح یا آن جناح انداخت در هر تظاهراتی باید قبول کنیم عده ای سو استفاده گر هستند ولی چرا این گونه اعتراضات حادث شده و چرا باید قبول نداشته باشیم که درصد بیشتر مردم در کشور واقعا نیاز دارند که رفاه یا آرامش را به مانند افراد حکومتی و دولتی تجربه کنند آیا تا به حال فکر کرده اید که فرق میان شما و دیگر افراد جامعه در چیست؟ چرا گرانی برای آنها تاثیر دارد و برای حکومتی ها تاثیر چندانی ندارد؟این سوالاتی است که مردم از آن دست به فریاد آورده اند چرا نمی خواهیم قبول کنیم که مقصر خودمان هستیم .برای برون رفت از این حوادث راه چاره نکنید با بستن چند کانال و دستگیری عده ای این جریانات در ایران به فراموشی منجر می شود ولی برای آینده چه در فکر داریم چرا جامعه نباید بداند که آزادی مفهومی والایی به نام آگاهی دارد آزادی برای هر انسان تعریف خاصی است ولی هدف آن پذیرفتن این خواسته است که بدانیم آنچه نمی دانیم تا برسرمان نیاید آنچه نباید بیاید.

چگونه گوش دهیم؟

راستش باید قبول کنیم که تظاهراتی بسیار گسترده اتفاق افتاد و نمی شود باور کرد که عده ای ارازل و اوباش باشند یا همان قضیه خس و خاشاک زیرا که آینده نشان داده همه مردم هستند. در مورد آتش زدن و تخریب هم باید بگویم هر تجمع و اعتراضی اگر پاسخگو نداشته باشد سر آخر باید تخلیه شود و این را هم همه می دانند نباید نادیده گرفته شود و همیشه افرادی ناراحت هم وجود دارند که از این مه آلودی جریان ها سو استفاده می کنند و قضیه را شخصی می کنند ولی اکنون که تلنگر را مشاهده کردیم باید به فکر بیفتیم که چگونه به حرف مردم گوش کنیم .شاید ایده همین نمایندگان مجلس و وکلای مردم راه کار خوبی باشد ولی متاسفانه دیگر هیچ اعتمادی میان افراد و وابستگان حکومتی نمانده است این را به طور جد می دانند و شاید باور هم دارند که هیچ اعتمادی میان جکومت و مردم و مردم و دولت و اصلا هر تجلی از حکومت نمانده است و حال چکار باید کرد.اول از همه باید قبول کنیم که این گره که چندین سال است هر دولتی آمده و رفته گره را باز نکرده بلکه گره ای را هم به آن اضافه کرده است و باید قبول کنیم که زمان می خواهیم تا باز این اعتماد ایجاد شود . ثانیا اگر اجازه دهیم مردم آزادانه جوامع و اجتماعات خود را ایجاد کنند و به انسجام درونی برسند شاید توسعه هم ایجاد شود تا زمانی که مردم در تعامل اعتقادات و افکار نباشند همه نگاه ها به دست دولت برای رفع مشکلات دوخته خواهد شد . ثالثا سیستم و قانون را فراتر از هر نگاه و جناح بدانیم و قبول این مشکل را بکنیم که مردم تقصیری نداشته اند و این حکومت بود که واقعا مشکلات را ایجاد کرده است و مقصر را نه دولت بدانند و نه مردم باید قبول کنیم که قانون اجرا نمی شود. اجازه بدهیم مردم آزادانه انتقاد کنند تا جامعه شناسان با تحلیل جامعه مشکلات را رصد کنند و شاید دولت مرد ها غیر کار های دیگر اقتصادی به فکر مردم هم باشند . هیچ گروهی یا مردم کشوری دوست ندارد جامعه اش با اختشاش مواجه شود و یا نا امنی ایجاد شود ولی باز هم مردم نیستند بله حکومت باید بداند مشکل را بروی مشکل تل انبار نکند تا روزی آمد هایی بیاییند و سو استفاده کنند.تنها راه بیرون رفت از بحران واقعا جدی اول باور کردن بحران و اینکه مردم آزاد باشند آزاد ، آزاد ، آزاد حالا شما آزادی را بی حجابی تعریف می کنید و یا آزادی را آگاهی از وضع موجود و اجازه اظهار نظر.